Rzymianie zbudowali Wał Hadriana jako barierę ochronną przed północnymi plemionami. Był on również używany jako model dla podobnych struktur, które Rzymianie mieli budować później. W dodatku posłużył jako katalizator do Romanizacji regionu.
Był barierą dla nacisku północnych plemion
Był czas, gdy Wał Hadriana był barierą dla nacisku północnych plemion. Na początku II wieku n.e. Macedończycy przez pewien czas trzymali Rzymian na dystans. Nie było to dobre dla Imperium. W 138 roku wspomniany Antoninus Pius postanowił porzucić Mur Hadriana na rzecz bardziej ambitnego przedsięwzięcia. Zbudował Mur Antoninów, sieć fortów i murów, które rozciągają się na długości 40 mil od rzeki Tyne do granicy.
Nie ma wątpliwości, że Gotom nie spieszyło się do najazdu na Brytanię. Wciąż zamierzali plądrować bogactwa Tracji i domów Scytów. Choć wspomniany mur Hadriana ma swoje zalety, najlepszym sposobem na przedostanie się na drugą stronę granicy jest podróż lądem. Podróż pociągiem z Londynu do Carlisle lub Newcastle zajmie Ci około sześciu godzin. Jeśli masz szczęście, możesz nawet złapać prom przez Solway do Szkocji.
Był wzorem dla podobnych budowli wznoszonych przez Rzymian
Mur Hadriana to starożytna infrastruktura wojskowa zbudowana w Imperium Rzymskim. Rozciąga się wzdłuż południowego wybrzeża zatoki Solway Firth, łącząc Carlisle z Bowness-on-Solway. Struktura podzielona jest na trzy części: Sektor Centralny, Wąski Mur i Szeroki Mur.
Często przedstawiany jest jako masywna kamienna kurtyna przecinająca skalne urwiska. Choć ten obraz nie jest do końca dokładny, dobrze oddaje charakter struktury. Jednak długość muru nie jest jedynym powodem, dla którego jest to kontrowersyjny temat.
Mur Hadriana powstał po długim odwrocie z południowej Szkocji. Został zbudowany w oczekiwaniu na wizytę cesarza Hadriana w Brytanii w 122 roku naszej ery. W tym czasie zreformował on armię rzymską w sposób bardziej monarchiczny, wprowadzając nowy system fortów.
Mur stanowił strategiczną infrastrukturę wojskową, która miała kontrolować grabieże w centrum i lokalną wrogość na zachodzie. Był też ważnym elementem polityki granicznej imperium rzymskiego.
Był katalizatorem Romanizacji
Mur Hadriana był kamieniem milowym w historii rzymskiej Brytanii. Była to porowata, obronna bariera, która tworzyła fizyczną, sztuczną granicę monitorującą i kontrolującą ruch i handel. Został zbudowany, by oddzielić Rzymian od barbarzyńców i promować prowincję. Mur był też symbolicznym znakiem potęgi Rzymian.
To była skomplikowana konstrukcja, której ukończenie zajęło ponad rok. Zawierała forty wojskowe, koszary sypialne, kaplice sakralne, budynki administracyjne i szpitale. W późniejszych latach przy murze stacjonowały jednostki legionowe.
Miał osiemdziesiąt mil długości i był główną budowlą obronną. Jego cechą charakterystyczną było to, że przecinał surowy krajobraz Britanni.
Mógł być także głównym katalizatorem romańskiej popularyzacji Brytanii. Wiele obszarów zachodniej części Imperium nie zostało zromanizowanych w takim samym stopniu. Jednak wschodnia część Imperium miała bardziej zintelektualizowaną kulturę.
Miał dziesięć stóp szerokości i około piętnastu stóp wysokości
Mur Hadriana był murem, który chronił północno-zachodnią granicę Imperium Rzymskiego w Brytanii. Przebiegał przez północną Anglię od Wallsend na wschodzie do Bowness-on-Solway na zachodzie. Mur został zbudowany, by chronić przed najazdami barbarzyńców.
Mimo że Mur Hadriana jest obecnie niestrzeżony, pozostaje jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc historycznych w Anglii. W 2005 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa „Granice Imperium Rzymskiego”.
Mur został zbudowany w północno-wschodniej części Brytanii, wzdłuż dolin rzek Tyne i Irthing. Jego długość wynosiła 80 mil rzymskich, czyli około 1480 metrów. Pierwotnie miał 10 stóp szerokości i około 15 stóp wysokości.
Był pokryty tynkiem. Mur miał rowy, wieże obronne i drogę wojskową. Na każdej mili znajdowała się stacja sygnałowa. Tysiące żołnierzy stacjonowało na murze po jego wybudowaniu. Była to piechota pomocnicza.
Duża część kamienia z muru została ponownie wykorzystana w lokalnych budynkach. W XVIII wieku długie jego odcinki wykorzystano do budowy dróg.