W latach zimnej wojny Stany Zjednoczone i kraje europejskie zaczęły łączyć się w jedność. Plan Marshalla, wsparcie dla NATO i powstrzymanie komunizmu.
Plan Marshalla
W czerwcu 1947 roku sekretarz stanu USA George Marshall rozpoczął realizację Planu Marshalla. Miał on na celu odbudowę Europy po II wojnie światowej.
Plan miał na celu stabilizację gospodarek europejskich poprzez politykę wolnego handlu. Był to fundament „nowej Europy” zbudowanej na handlu i otwartych rynkach.
Związek Radziecki sprzeciwiał się planowi, ponieważ uważał, że ingeruje on w sprawy europejskie. Jednak dzięki planowi udało się zapobiec dalszej ekspansji komunizmu w Europie.
Rząd USA był zdecydowany pomóc Europie Zachodniej odzyskać dobrobyt. Plan Trumana obejmował pomoc ekonomiczną, ale także wymiar polityczny. Podkreślał uporządkowane procesy polityczne, stabilizację gospodarczą i rolę silnych sił obronnych.
Plan Marshalla był kluczem do odbudowy gospodarki Europy po II wojnie światowej. Zachęcał do handlu między krajami europejskimi, a także między Europą a resztą świata.
Zatrzymanie komunizmu
Doktryna Trumana, znana również jako powstrzymanie komunizmu, była kluczowym czynnikiem w kształtowaniu amerykańskiej polityki zagranicznej w czasie zimnej wojny. Miała na celu pomóc krajom oprzeć się zagrożeniu ze strony sowieckiego ekspansjonizmu i zapobiec zaangażowaniu się Stanów Zjednoczonych w komunizm. Doktryna została wprowadzona w życie za czasów administracji Trumana i była kontynuowana w kolejnych administracjach.
Jednym z głównych powodów wprowadzenia doktryny była obawa przed rozprzestrzenieniem się komunizmu poza granicę Rosji. Ponadto Stany Zjednoczone chciały przeciwdziałać rosnącej potędze Związku Radzieckiego.
Polityka powstrzymywania stała się jednym z najważniejszych elementów administracji Harry’ego Trumana. Udzielając pomocy gospodarczej narodom europejskim, Stany Zjednoczone miały nadzieję zapewnić im bezpieczeństwo przed zagrożeniem ze strony komunizmu.
Pomoc gospodarcza
Doktryna Trumana była polityką stworzoną w 1947 roku przez sekretarza stanu USA George’a Marshalla. Był to plan pomocy Europie w odbudowie po II wojnie światowej. W szczególności skupiała się na pomocy gospodarczej.
Po wojnie kraje Europy Zachodniej były zaniepokojone Związkiem Radzieckim i jego planami przejęcia władzy. W lipcu 1947 roku w Paryżu odbyła się konferencja, na której negocjowano pakiet pomocowy dla odbudowy Europy. Jednak większość krajów nie wzięła w niej udziału.
Doktryna Trumana obiecała Stanom Zjednoczonym pomoc wojskową i gospodarczą dla tych krajów. Stworzyła również Radę Bezpieczeństwa Narodowego i Centralną Agencję Wywiadowczą.
Plan Marshalla był znaczącym programem pomocy w odbudowie gospodarek europejskich. Plan ten obejmował przekazanie przez Stany Zjednoczone miliardów w postaci pomocy wojskowej i gospodarczej dla Grecji i Turcji.
Wsparcie dla NATO
Doktryna Trumana była doktryną polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Jej celem było powstrzymanie rozprzestrzeniania się komunizmu poprzez zapobieganie powstawaniu reżimów totalitarnych na świecie. Zasadniczo Stany Zjednoczone miały użyć siły gospodarczej i militarnej do ustabilizowania niestabilnych regionów.
Podczas zimnej wojny Stany Zjednoczone nie miały innego wyboru, jak tylko przyjąć strategię powstrzymywania. Polegała ona na wspieraniu państw demokratycznych, powstrzymywaniu ekspansji komunistycznej i wdrażaniu programów modernizacyjnych. W 1947 roku Departament Stanu został poproszony o znalezienie nowych sposobów współpracy z krajami spoza USA. Głównym wyzwaniem było znalezienie sposobu na udzielanie pomocy narodom bez naruszania ich praw.
Używając tej samej metafory, co administracja Roosevelta, która stosowała politykę „poddawania agresora kwarantannie”, administracja Trumana argumentowała, że Stany Zjednoczone muszą chronić swoje demokratyczne kraje przed zagrożeniem ze strony komunizmu. Jednocześnie musiała znaleźć sposób, by pomóc Europie w odbudowie po zniszczeniach II wojny światowej.
Połączone kraje USA i Europy
Po zakończeniu II wojny światowej Stany Zjednoczone odeszły od izolacjonizmu, by powstrzymać Związek Radziecki. W 1948 roku prezydent Truman zatwierdził Plan Marshalla, który był planem pomocy gospodarczej dla Europy. Program miał również na celu zwiększenie produktu narodowego brutto krajów uczestniczących w programie. Utworzono również nową strukturę – Komitet Europejskiej Współpracy Gospodarczej.
W ostatecznym rozrachunku plan okazał się sukcesem. Pomógł zwiększyć produkt narodowy brutto Europy o 15-25%. Udało się to dzięki pomocy gospodarczej w wysokości 13 miliardów dolarów. Jednak Stany Zjednoczone niechętnie przyznawały kolejne pakiety pomocy.
Początkowo Związek Radziecki odmówił udziału w rozmowach. Jednak presja dyplomatyczna złagodziła sowieckie pragnienie kontroli nad Bliskim Wschodem.